Στην αρχαιότητα θεωρούταν το κέντρο του κόσμου, καθώς εκατοντάδες άνθρωποι, από όλα τα μέρη του τότε γνωστού κόσμου, πήγαιναν να λάβουν τον χρησμό από τον Απόλλωνα, προτού προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια που θα καθόριζε τη ζωή και τη μοίρα των ιδίων αλλά και του λαού τους. Οι Δελφοί, ο ομφαλός της γης, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου, που συνορεύουν με την Αράχωβα, το Γαλαξίδι και τον Παρνασσό, χειμώνα –καλοκαίρι αποτελούν έναν εξαιρετικό προορισμό πολιτισμικού ενδιαφέροντος.
Αξίζει να δείτε:
- Ναός του Απόλλωνα
- Θησαυρό των Αθηναίων
- Θησαυρό των Σιφνίων
- Πολυγωνικό τοίχο των Δελφών
- Στοά των Αθηναίων
- Ιερά Οδός
- Αρχαίο θέατρο Δελφών
- Αρχαίο γυμνάσιο Δελφών
- Κασταλία κρήνη
- Αρχαίο στάδιο Δελφών
- Θόλος της Αθηνάς Προναίας
- Ανάθημα του Δαόχου
- Λέσχη Κνιδίων
- Αρχαιολογικό μουσείο Δελφών
- Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών
Οι Δελφοί μπορεί να είναι γνωστοί για το αρχαιολογικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν όμως δεν παύουν να αποτελεί και μία σύγχρονη γραφική πόλη, με καλντερίμια παραδοσιακές ταβέρνες αλλά και cafe για να επιλέξετε και να περάσετε όμορφα τη μέρα σας. Επίσης με ορμητήριο τους Δελφούς μπορείτε να πραγματοποιήσετε κοντινές εκδρομές στα εξής μέρη:
- Αράχοβα
- Γαλαξίδι
- Ιτέα
- Γραβιά
- Μονή Οσίου Λουκά
- Άμφισσα
- Αγόριανη
- Σουβάλα
- Χρυσό
«Πάνω στους Δελφούς, αφού περάσεις το χωριό, και σε φέρει ο δρόμος μπροστά στο τέμενος, έχεις το αίσθημα πως μπήκες σ' έναν τόπο ξεχωρισμένο από τον άλλο κόσμο. Είναι ένα αμφιθέατρο φωλιασμένο πάνω στα πρώτα σκαλοπάτια του Παρνασσού. Κατά την ανατολή και το βοριά, τον κλείνουν οι Φαιδριάδες: η Υάμπεια που κατεβαίνει σαν την πλώρη ενός μεγάλου καραβιού και κόβει τη λαγκαδιά· η βόρεια Ροδινή όπου ακουμπά σχεδόν το Στάδιο. Κατά τη δύση ο βραχώδης τοίχος του Αϊ-Λια, και πιο πέρα τα βουνά της Λοκρίδας, η Γκιόνα, όπου βλέπεις τον ήλιο να βασιλεύει. Αν γυρίσεις τα μάτια κατά το Νοτιά, έχεις μπροστά σου τις ρωμαλέες γραμμές της Κίρφης και, στα πόδια της, τη λαγκαδιά του Πλειστού. Ο Πλειστός είναι ξερός το καλοκαίρι· βλέπεις να γυαλίζει στον ήλιο η στεγνή κοίτη του, όμως μια ροή από λιόδεντρα ξεχύνεται, θα 'λεγες, και πλημμυρίζει όλο τον κάμπο της Αμφισσας, ως το γιαλό, όπου τα πρωτοβλέπει ο θαλασσοπόρος. Πιο κοντά, είναι στιλπνές οι πέτρες των ερειπίων της Μαρμαριάς, όπου ξεχωρίζουν οι τρεις κολόνες του Θόλου. Πήγαινα να ξεχάσω την Κασταλία. Ωστόσο το νερό της έχει μιαν ευωδιά από θυμάρι».
Γιώργος Σεφέρης, «Δελφοί», στις «Δοκιμές» (Β' τόμος, εκδόσεις Ικαρος)
